Widać wyraźnie, że znacząco mniej chce mi się ostatnio pisać na blogu. O ile bieżące zdarzenia czy ciekawe widoki dosyć często wpadają na Instagram albo Twittera, tu dzieje się mało. Zmieniła się jednak pora roku, więc może pora na małe podsumowanie, jak tam życie.

W ostatnich miesiącach znacząco zmienił mi się schemat podróżowania. Zaczęło się od pojawienia się Mevo, ale dość szybko stwierdziłem, że największą swobodę da mi jednak własny rower. W tym roku łącznie na własnym rowerze, Mevo i hulajnodze jak dotąd przejechałem prawie 362 kilometry. Choć dla wielu ludzi to wcale nie jest specjalnie rewelacyjny wynik, jest to parę razy więcej kilometrów, niż dotąd na rowerze przejechałem przez całe życie. Dojazdy do pracy rowerem może nie są codziennością, ale jak najbardziej się zdarzają, a gdy muszę gdzieś dotrzeć w jedną stronę, regularnie sprawdzam, czy może w pobliżu mojego punktu startu jest dostępne jakieś Mevo. Przestałem też na poważnie rozważać zakup samochodu – też ze względów środowiskowych. W Gdańsku i tak samochód nie jest mi potrzebny.

Co ciekawe, rower praktycznie kompletnie wyparł z mojego życia bieganie. Jakoś sprawia mi w tej chwili więcej radochy.

Możecie pamiętać, że moim głównym planem podróżniczym na 2019 rok miało być zobaczenie meczów na wszystkich stadionach Ekstraklasy. Nadal chcę to zrobić, ale w pewnym momencie przestała mi się podobać presja, jaką na sobie czułem, aby zdążyć na wszystkie stadiony drużyn, które mogą spaść – i stwierdziłem, że nie sprawi mi to przyjemności w tej formie. Najprawdopodobniej więc dalsze próby będą znacząco wolniejsze, a licznik po rundzie wiosennej zamknął się na 4 z 18 boisk.

Nie oznacza to przy tym, że w ogóle nie podróżowałem czy nie bawiłem się w groundhopping – po prostu kręciłem się chętniej po najbliższej okolicy. Między innymi miałem okazję obejrzeć, jak Grom Nowy Staw zdobywa awans do 3 ligi, a następnie świętować razem z lokalnymi kibicami i piłkarzami, podczas gdy na horyzoncie nadchodziła burza.

W maju zdarzył mi się też służbowy wyjazd do Barcelony, który przedłużyłem sobie o 2 dni urlopu na miejscu. Miasto bardzo mi się spodobało, ale też przytłoczyło mnie z perspektywy fotografii – miałem poczucie, że nie wiem, jak właściwie robić tam zdjęcia, które by mi się spodobały. Myślę, że nie był to mój ostatni raz w Barcelonie.

Najbliższe plany klarują się dość spontanicznie. Na ten moment wygląda na to, że w najbliższych miesiącach wyskoczę na weekend do Kaliningradu, korzystając z wprowadzenia bezpłatnych wiz, a potem jeszcze na kilka dni zajrzę do Paryża. Dosyć poważnie rozważam też zajrzenie na wystawę Tokio24, którą w Krakowie zrobi Krzysztof Gonciarz.

Na horyzoncie jest też najdłuższe wolne w ciągu ostatnich kilku lat. Wszystko wskazuje na to, że jesień będzie spokojniejsza – na koniec września planuję w końcu ogarnąć nabytą na początku roku przepuklinę, a pomyślałem sobie, że po zakończeniu L4 nie zaszkodzą jeszcze dodatkowe dwa tygodnie wolnego. Może i szkoda, że nie spożytkuję go na jakiś daleki wyjazd (bardzo mocno chodziła mi po głowie Japonia), ale na to – mam nadzieję – przyjdzie jeszcze czas.

Minęło już ładnych kilka miesięcy, od kiedy wróciłem z Norwegii, jednak norweska odyseja tak do końca jeszcze się dla mnie nie skończyła. Otóż, trzeba było rozliczyć podatki. Lekko odstraszyły mnie ceny za rozliczenie, oferowane przez specjalizujące się w tym firmy, a formularz podatkowy był dostępny również w wersji angielskiej, więc postanowiłem zrobić to samodzielnie równolegle z polskim rozliczeniem. Z wyjaśnień ze strony urzędu wywnioskowałem, że powinienem wpisać również moje polskie dochody, razem z odprowadzonym za nie podatkiem – który wziąłem z PIT-11. Dwa miesiące później otrzymałem maila od Skatteetaten, że rozliczenie podatkowe jest już gotowe.

Nieco zdziwiłem się, gdy w rozliczeniu (oczywiście w całości po norwesku) zobaczyłem, że mam do dopłaty, bagatela, trochę ponad 22 tysiące złotych.

Przyczyn najprawdopodobniej jest kilka. Choć w polskim rozliczeniu też miałem całkiem ładną dopłatę (o rząd wielkości mniejszą), to po dopłacie nie zaktualizowałem kwot podatkowych w norweskim rozliczeniu. Nie jest też tak do końca pewne, czy w ogóle powinienem był wpisywać tam polskie zarobki jako uzyskane za granicą. Na dodatek nie wnioskowałem o ulgę 10% dla nowych w Norwegii, bo nie byłem pewien, czy mi przysługuje, jeśli w tym samym roku z tego pięknego kraju wyjechałem.

Wnioski z tego wszystkiego są proste – jeśli jeszcze kiedyś będę mieszkał za granicą, do rozliczenia podatkowego w pierwszym roku zdecydowanie muszę kogoś zatrudnić. Teraz zacząłem procedurę korekty rozliczenia już we współpracy z firmą, która się na tym zna, ale to oczywiście będzie kosztować, a na ten moment jestem uboższy o kilkadziesiąt tysięcy koron, które trzeba było przelać niezależnie od wyniku odwołania. Mentalnie pożegnałem się już z tymi pieniędzmi, więc jeśli przyjdzie później jakiś zwrot, to będę miał miłą niespodziankę 😉

W moim życiu nastąpiła ostatnio jeszcze jedna zmiana. Na potęgę zacząłem sadzić rośliny i doceniać ich obecność. W tej chwili w domu mam dwie juki i zielistkę, a na balkonie zestaw kwiatów, pomidorki koktajlowe, poziomki i próbuję wyhodować też drzewka do posadzenia gdzieś w terenie. Gdy widzę jakiś nieznany mi kwiat, fotografuję go i wrzucam do bazy Pl@ntNet, która podaje mi jego angielską nazwę, a przy okazji mam statystyki, ile różnych typów kwiatów już zobaczyłem. Fajnie jest mieć dużo zieleni wokół.