Bardzo popularnym motywem w opowieściach o sporcie jest historia underdoga – drużyny lub sportowca, który jest przez wszystkich spisany na straty, a ostatecznie zwycięża, przełamując swoje ograniczenia. Rzeczywistość nie zawsze jest taka, ale i tak wiele osób, w tym ja ma tak, że woli kibicować temu, który jest skazany na porażkę. O temacie pisze się prace magisterskie, ale z własnego doświadczenia powiem, że najlepiej chodzi mi się na mecze najsłabszych drużyn z niskich lig. Dzisiejsze spotkanie nie do końca odpowiadało takiemu scenariuszowi, ale pewne odniesienia widzę.

Charakterystyczną cechą Pucharu Norwegii jest to, że nawet największe drużyny grają od pierwszej rundy, do której zakwalifikować może się każdy. Jedną z drużyn, której udało się przejść regionalne kwalifikacje, był piątoligowy Årvoll z jednej z północnych dzielnic Oslo. Losowanie było dla nich umiarkowanie łaskawe – jako przeciwnik trafiła się stołeczna Vålerenga – czyli obecnie najlepsza drużyna w całym mieście. Gdybym miał ją porównywać do jakiejś polskiej drużyny, to byłaby to Legia Warszawa. To Årvoll zostało gospodarzem meczu, a ja musiałem się tam pojawić.

Bilet kosztował 100 koron, czyli około 45 zł. Bilety można było kupić w przedsprzedaży i na miejscu, gotówką albo Vippsem – norweskim odpowiednikiem Blika. Niestety, do posiadania Vippsa potrzeba norweskiego konta bankowego, a miesiąc to nieco za mało na założenie konta w Norwegii, więc musiałem użyć gotówki.

Na miejscu mogłem wybrać, czy chcę siedzieć w sekcji dla kibiców gospodarzy, czy za bramką w sekcji dla fanów Vålerengi – wybrałem to pierwsze. Na miejscu stały stoiska z gadżetami klubowymi i jedzeniem. Można było między innymi kupić specjalnie przygotowane szaliki pół na pół za jedyne 200 koron.

O boisku Årvoll warto wiedzieć jedno – nie ma tam jakichkolwiek miejsc siedzących wokół boiska. Trybuna gospodarzy i gości to po prostu pagórki z dość błotnistą ziemią. Oddzielono jednak specjalny sektor dla VIP-ów i mediów. Muszę przyznać, takiego jeszcze nie widziałem.

Na stadion przyszło łącznie około 2600 widzów, którzy przez pół godziny oglądali bardzo równe widowisko. Potem goście przestali być uprzejmi i w 10 minut strzelili pięć bramek. Kibice Vålerengi mieli ze sobą wielką flagę, którą machali na początku i po każdej bramce dla swojego zespołu.

Również w sektorze gospodarzy zdarzali się fani Vålerengi – obok mnie po jednej z bramek jeden z widzów zaczął żywiołowo wymachiwać szalikiem.

Jedynym, co odgraniczało teren boiska od trybun była biało-czerwona taśma. Dużo osób stało w odległości dosłownie paru metrów od gry. Spokojnie dało się czytać napisy na plecach zawodników, dzięki czemu rozpoznałem kilku graczy, których wystawiam do składu stołecznej drużyny w Football Managerze 18.

Wzdłuż bocznej linii boiska nadal leży solidna warstwa śniegu, mimo, że sam mecz odbywał się w 17 stopniach temperatury.

Końcowy wynik nie był specjalnym zaskoczeniem – gospodarze przegrali 0 do 8. Trzeba jednak przyznać, że byli zawodnicy, którzy się wyróżniali. Szczególnie bramkarz popisał się kilkoma bardzo solidnymi interwencjami. Różnicę poziomów było widać, ale myślę, że mało który piątoligowiec w Oslo może się pochwalić tym, że okiwał czy zablokował jednego z zawodników z norweskiej ekstraklasy. Wielu zawodników Årvollu będzie to mogło o sobie powiedzieć.

Zaraz po końcowym gwizdku na boisko wbiegły dziesiątki dzieciaków, które rzuciły się w pogoń za piłkarzami gości, by otrzymać autografy.

A kibice zostali jeszcze na chwilę, by aplauzem podziękować za grę. Underdog tym razem przegrał, ale mimo tego widowisko było dobre.